Is het vlees al gaar?

Ken je dat gevoel dat je niet meer op je voeten kunt staan maar toch gewoon door gaat? Het idee dat de spataderen ter plekke op je benen verschijnen en je denkt dat je knieën het ieder moment kunnen begeven? Dat had ik dus nadat alle familieleden weer naar huis vertrokken waren en ik rond de klok van 03.00 uur eindelijk in mijn bedje lag. Ik wist van ellende niet hoe ik moest gaan liggen. G E S L O O P T was ik de dag na de familie BBQ die zaterdag 18 augustus bij ons in de achtertuin gehouden werd. Maar het feit dat bijna de hele familie die dag bij elkaar was, de sfeer zo ongedwongen gezellig was en we de laatste drie uur alleen maar gedanst en gezongen hebben maakt dat ik de pijn in mijn voeten en benen compleet vergeet.

De week ervoor stond in het teken van voorbereidingen. Zo moest de tuin aan kant, het huis schoon gemaakt worden en de koelkast en vriezer leeg gegeten worden. Want anders zou er geen plek zijn voor al het vlees en drank voor die avond. Uit voorzorg, er was 30 graden voorspeld en geen druppel regen maar je weet het nooit hier, hadden we de vrijdag ervoor met twee ooms een tent opgezet. Mijn nichtje had een super mooie, maar vooral lekkere taart gebakken waarbij ik in eerste instantie dacht dat hij voor een trouwerij bedoeld was. En mijn tante had zich uitgesloofd op de salade. Bij de overige familieleden werden tuinstoelen en statafels geregeld. De muziekinstallatie kwam bij mijn andere oom vandaan en voor de rest hadden we alleen nog maar een goed humeur en een lege maag nodig.

Rond de klok van 16.00 uur gingen de deuren open en al snel zat de tuin vol. De kids vonden hun plekje binnen waar ze ongestoord konden gamen terwijl de rest van de familie de stoelendans deed om met zoveel mogelijk mensen bij te kunnen kletsen. Vriendlief en ik zorgden ervoor dat iedereen van thee, koffie, taart en limonade voorzien waren maar daarna was het toch echt zelfbediening. Met 38 graden besloten we al het drank in de koelkast te houden en de sangria van extra ijsblokjes te voorzien. Mijn oom had zich als kok opgeworpen (of wij hebben hem stilzwijgend deze rol toebedeeld, dat laat ik even in het midden) en zorgde voor het grillen van het  vlees. De salades, brood en verschillende soorten sausjes stonden in verband met de hitte binnen.

Toen iedereen genoeg gegeten had werden er op de laatste gloeiende kooltjes van de BBQ nog wat marshmallows geroosterd, en niet alleen voor de kinderen!! Nadat de “jeugd” zich op ging maken voor een bezoek aan de disco verderop in het durp gingen bij ons (hoewel ik mijzelf ook echt nog wel tot de jeugd reken) ook de stoeltjes aan de kant en de muziek wat harder. Dansen, zwingen, hossen en springen we hebben het allemaal gedaan. Door de tent en de vrolijke lichtjes en kaarsjes waan je je helemaal niet in je eigen achtertuin en pas de dag erna kregen we van de buren (heel veel huizen verder) te horen dat het wel een erg gezellig feestje moest zijn geweest…

Zo’n dag of in mijn geval een avond, hakt er niet alleen lichamelijk in. Ik had emotioneel af en toe ook een dip. Mijn vaders gezicht doemde op verschillende plaatsen op. Ik zag hem als ik naar mijn ooms keek. Ik zag hem bij de BBQ staan. Zich bemoeien met het vlees dat volgens hem al gaar was maar volgens een ander nog niet. Ik zag hem als we aan het dansen waren. Lachend om onze domme moves en gekke bewegingen en nog harder lachen om zich zelf. Dit soort dagen doet mij ook beseffen hoe jammer ik het vind dat hij er niet meer is. Want ook hij zou het erg naar zijn zin hebben gehad. Hoewel ik mij op sommige momenten waarschijnlijk kapot geërgerd zou hebben aan zijn gedrag is het onder andere dat gedrag dat ik nu mis.

De dag erna begon de grote schoonmaak. Vloeren soppen, tent afbreken en stoeltjes sorteren. Wat was nou van wie?? Van meerdere familieleden kreeg ik te horen dat ze het heel erg naar hun zin hebben gehad. Een mooi compliment aan vriendlief en mij, maar vooral naar de familie want dit feestje was er zonder hun niet geweest. Nu eens kijken wie dit stokje over gaat nemen voor volgend jaar…